The Mosquito Bowl: A Game of Life and Death in II World War

Όταν οι Ιάπωνες επιτέθηκαν στο Περλ Χάρμπορ, το κολεγιακό ποδόσφαιρο ήταν στο απόγειο της δημοτικότητάς του. Καθώς το έθνος προετοιμαζόταν για ολοκληρωτικό πόλεμο, ένας κλάδος της υπηρεσίας κυριάρχησε στις φιλοδοξίες των αστέρων του ποδοσφαίρου του κολεγίου: του Σώματος Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών. Γι' αυτό, την παραμονή των Χριστουγέννων του 1944, όταν το 4ο και το 29ο σύνταγμα Πεζοναυτών βρέθηκαν στη μέση του Ειρηνικού Ωκεανού να εκπαιδεύονται για την πιο αιματηρή μάχη του πολέμου - την εισβολή στην Οκινάουα - στις τάξεις τους περιλαμβανόταν μια από τις μεγαλύτερες δεξαμενές ταλέντων ποδοσφαίρου που συγκεντρώθηκαν ποτέ: πρώην All Americans, αρχηγοί από το Wisconsin και τον Brown και την Notre Dame, και σχεδόν είκοσι άνδρες που είτε επιλέχθηκαν είτε θα έπαιζαν τελικά στο NFL.

Όταν η συζήτηση για τα σκουπίδια μεταξύ του 4ου και του 29ου για το ποιος είχε την καλύτερη ομάδα ποδοσφαίρου έφτασε σε πυρετό, αποφασίστηκε: Τα δύο συντάγματα θα έπαιζαν μεταξύ τους σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου όσο πιο κοντά στο πραγματικό πράγμα μπορούσες να φτάσεις στο χώμα. και κοράλλι του Γκουανταλκανάλ. Το μελανιασμένο και αιματηρό παιχνίδι που ακολούθησε έγινε γνωστό ως «The Mosquito Bowl».

Μέσα σε λίγους μήνες, 15 από τους 65 παίκτες στο "The Mosquito Bowl" θα σκοτωθούν στην Οκινάουα, μακράν ο μεγαλύτερος αριθμός Αμερικανών αθλητών που πέθαναν ποτέ σε μία μάχη. Το Mosquito Bowl είναι η ιστορία αυτών των γενναίων και όμορφων νεαρών ανδρών, εκείνων που επέζησαν και εκείνων που δεν το κατάφεραν. Είναι η ιστορία των οικογενειών και του τοπίου που τις διαμόρφωσαν. Είναι μια ιστορία μιας πολύ πιο αθώας περιόδου τόσο στον αθλητισμό των κολεγίων όσο και στη ζωή της χώρας, και της απώλειας αυτής της αθωότητας.

Γράφοντας με το ύφος και την αυστηρότητα που του κέρδισαν ένα βραβείο Πούλιτζερ και έχουν κάνει αρκετά από τα βιβλία του μοντέρνα κλασικά, ο Buzz Bissinger μας μεταφέρει από τους αγωνιστικούς χώρους των πανεπιστημιουπόλεων της Αμερικής όπου τα αγόρια έπαιζαν ως πεζοναύτες, στην τελευταία φορά που τους επιτράπηκε να είναι ακόμα αγόρια σε εκείνο το χωράφι με χώμα και κοράλλια, μέχρι τις πιο σκοτεινές και θανατηφόρες μέρες που ακολούθησαν στην Οκινάουα.