Μη με ρωτάς από πού είμαι

Η Liliana Cruz χτυπά σε τοίχο —ή μάλλον σε τοίχους.

Υπάρχει ο τοίχος που έχει στήσει η μαμά της από τότε που έφυγε ο μπαμπάς της Λιλιάνας — και πάλι.

Υπάρχει ο τοίχος που οριοθετεί την ποικιλόμορφη γειτονιά της Liliana στο κέντρο της πόλης της Βοστώνης από το Westburg, το πλούσιο -και λευκό- γυμνάσιο των προαστίων στο οποίο μόλις έγινε δεκτή.

Και είναι ο τοίχος που δημιουργεί η Λιλιάνα μέσα της, γιατί για να επιβιώσει στο Westburg, δεν μπορεί απλώς να ελαφρύνει, πρέπει να ασπρίσει.

Τι κι αν αλλάξει το όνομά της; Τι γίνεται λοιπόν αν αλλάξει τον τρόπο που μιλάει; Τι γίνεται λοιπόν αν βλέπει τη γειτονιά της με διαφορετικό τρόπο; Αλλά τότε ρίχνεται φως σε μερικές σκληρές αλήθειες: Δεν είναι ότι ο πατέρας της δεν θέλει να γυρίσει σπίτι – δεν μπορεί… και ολόκληρη η οικογένειά της βρίσκεται σε κίνδυνο. Και όταν οι φυλετικές εντάσεις στο σχολείο φτάνουν σε υψηλό πυρετό, τα τείχη που χωρίζουν αισθάνονται ανυπέρβλητα.

Αλλά ένας τοίχος δεν είναι πάντα εμπόδιο. Μπορεί να είναι η βάση για κάτι καλύτερο. Και η Λιλιάνα πρέπει να επιλέξει: Να χρησιμοποιήσει αυτό το foundation ως πλατφόρμα για να πει την αλήθεια της, διαφορετικά κινδυνεύει να καταρρεύσει κάτω από το βάρος του.